BOJOVIĆ, ZLATA
BOJOVIĆ, ZLATA, srpska književna povjesničarka (Beograd, 24. XII. 1939).
Diplomirala jugoslavensku i opću književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu (1963), gdje je 1976. doktorirala tezom Barokni pesnik Petar Kanavelović. God. 1965–69. radila je kao asistentica u beogradskom Institutu za književnost i umetnost, 1969. boravila na studijskom usavršavanju u Veneciji, od 1970. zaposlena je na Filološkom fakultetu u Beogradu, gdje je redovita profesorica na Katedri za srpsku književnost sa južnoslovenskim književnostima. Osnovni je predmet njezina interesa knjiž. kultura humanizma, renesanse i baroka, posebice u Dubrovniku i Dalmaciji. Za tisak je priredila djela Dinka Ranjine, Mavra Vetranovića, Ignjata Đurđevića, Junija Palmotića i Antuna Kojovića te Dubrovačke studije (2000) Pavla Popovića. Važnije su joj monografije Dživo Gundulić kralj ilirske poezije (1990), Začeci dubrovačke renesansne poetike (1992), Dubrovački pisci (2001), Renesansa i barok (2003).
Opusu M. Držića posvetila je više priloga i književnopopularno izdanje Dundo Maroje Marina Držića (1982). Rasprava Držićev »Dundo Maroje« između prethodnika i podražavalaca (1975) posvećena je formalnim i tematsko-motivskim sličnostima Dunda Maroja s Komedijom VII. Nikole Nalješkovića i Hvarkinjom Martina Benetovića. U tekstu Prolozi Držićevih drama (1986) raspravlja o dramaturškoj funkcionalnosti Držićevih prologa, baveći se semantičkim potencijalom najopsežnijih i interpretativno najpotentnijih paratekstova u komediji Dundo Maroje. U raspravi Tudešak u Držićevoj komediji »Dundo Maroje« (1992) pozabavila se tipskom strukturom lika stranca, inače karakterističnoga za renesansnu komediografiju, a posebnu je pozornost posvetila načinu na koji ga lik Pometa neposredno karakterizira. U radu Komedija Mande Marina Držića i Kotor (1992) bavi se podlogom Držićeve dramaturgije, opisujući pov. pozadinu bokeljske multikulturalnosti (Turci, Grci, Korčulani), koja je vidljiva i u Držića. Sličan interpretativni obrazac upotrebljava u studiji Literarna i istorijska slika Turaka u delima Marina Držića (1990). U tekstu Tragovi usmene proze u Držićevom dramskom iskazu (1986) analizira anegdotalno-humorističnu podlogu Držićeva dramskoga stvaralaštva, a o životnosti njegovih likova piše u radu Marin Držić i »il progetto drammaturgico« Alesandra Pikolominija (2007). Držićeva se stvaralaštva dotiče i u književnoantropološki koncipiranu radu Prizori i pomeni vračanja u dubrovačkim renesansnim pastirskim dramama i farsama (1994), u kojem, osim drama N. Nalješkovića i Antuna Sasina, analizira i Držićevu Novelu od Stanca, a u radu Drama i pozorište u Dubrovniku posle Marina Držića (1985) razmatra – osim izvornih i prijevodnih pastoralnih drama i komedija – tragediografsku praksu Držićevih sljednika.
